Rozprawa habilitacyjna Warszawa 1982
PROBLEM CHRZEŚCIJAŃSKIEJ PEDAGOGIKI EGZYSTENCJALNEJ
Rozprawa habilitacyjna ks. Janusza Tarnowskiego została przyjęta i przedstawiona Radzie Wydziału Teologicznego ATK w Warszawie dnia 9 maja 1972 roku. Z przyczyn niezależnych od Autora ukazała się dopiero w 1982 roku. Rozprawa habilitacyjna podejmuje kluczowe zagadnienia dla nowatorskiej koncepcji pedagogicznej znanej jako pedagogika dialogu, która wnosi na grunt pedagogiki personalno-egzystencjalnej kluczowe terminy dla proponowanej tu koncepcji.
Wśród wielu systemów pedagogicznych istniejących w edukacji w Polsce i na świecie, mamy przed sobą egzemplarz książki, który jest nowością w pedagogice, w personalno-egzystencjalnym ujęciu człowieka jako osoby. Autor na kartach tejże rozprawy sięga do założeń filozoficznych, aby wypracować egzystencjalne podstawy pedagogiki chrześcijańskiej. Temat rozprawy obejmuje podstawy chrześcijańskiej pedagogiki egzystencjalnej, tzn. naukę Jezusa Chrystusa według żywej i wciąż odnawiającej się interpretacji Kocioła, w odniesieniu do człowieka i jego wychowawczego rozwoju. Autor w sposób przystępny wprowadza czytelnika w głębsze rozumienia człowieka jak osoby i poprzez wprowadzenie 4 kategorii pedagogicznych, zaczerpniętych z egzystencjalizmu: dialogu, zaangażowania, autentyczności i spotkania, prowadzi go do wychowania i spotkania z Bogiem. Ten cel doprowadzenie wychowanka do spotkania z Bogiem, jest podstawowym zadaniem koncepcji pedagogiki dialogu Księdza profesora Janusza Tarnowskiego. Założenia tejże koncepcji Autor sprawdzał praktycznie w ciągu całego swojego długoletniego życia, dialogując z każdym człowiekiem, którego Bóg postawił na Jego drodze powołania kapłańskiego, naukowego i duszpasterskiego.
