{gspeech}
Dialog czy/i komunikacja interpersonalna
we współpracy nauczyciela z rodzicami w szkole
W momencie rozpoczęcia nauki w szkole na dziecko oddziałują dwa podstawowe środowiska wychowawcze: rodzina i szkoła. Z racji swoich funkcji oba te środowiska są bardzo ważne i jedno nie zastąpi drugiego. Bardzo ważne są jednolite zasady postępowania dorosłych wobec dziecka. Zarówno rodzice jak i nauczyciele powinni być sprzymierzeńcami we wzajemnych relacjach, aby wspólnie wytworzyć właściwy klimat wychowawczy, istotny dla rozwoju i sukcesów ucznia.
Rodzice są często zagubieni w nowej rzeczywistości wychowawczej i ich rola jako przewodników czasami maleje. Oczekują od nauczycieli wsparcia i wskazania właściwych metod wychowawczych. Aby tak było, konieczne są dobre relacje między dorosłymi i dziećmi uczestniczącymi w procesie edukacji i wychowania. Jak zatem zadbać o poprawność tych relacji?
{/gspeech}
{gspeech}
Komunikacja interpersonalna
Komunikacja oznacza porozumiewanie się, przekazywanie myśli, udzielanie wiadomości, łączność, wymianę, rozmowę. W relacji między ludźmi komunikacja to przekaz pewnej informacji (komunikatu) i zdolność do odbioru i rozumienia tego przekazu. Pojęcie to utożsamia się również ze sposobem przekazywania informacji (komunikatów) oraz
z relacjami, jakie zachodzą podczas ich wymiany. Podstawowy przepływ informacji we współpracy domu rodzinnego dziecka i szkoły odbywa się na zasadzie rodzic-nauczyciel. Bezpośredni kontakt umożliwia wzajemne poznanie się i zrozumienie potrzeb oraz oczekiwań. Są różne metody stosowane w celu wymiany informacji, ale żadna nie zastąpi stałego kontaktu i rozmów. Relacje interpersonalne między tymi grupami są różne i nie należą do najłatwiejszych. Dobra komunikacja prowadzi do poprawnych relacji, a w tym do nie oceniania, osądzania czy bezpodstawnego krytykowania drugiej osoby. Prowadzenie rozmów wychowawczych wymaga kompetencji pedagogicznych, psychologicznych, użycie właściwego języka i argumentów, a szczególnie nie wchodzenia w rozmowę na fali emocji i uniesienia. Dotyczy to obu stron – rodziców i nauczycieli, a także samego dziecka.
W kontakcie szkolnym komunikacja dość często dotyczy obszaru edukacji, rzadziej wychowania i ewentualnej współpracy w tym obszarze. A przecież ta forma porozumienia, to dopiero przedpole do podjęcia pogłębionego dialogu pedagogicznego na dany temat interesujący uczestniczących w rozmowie.
{/gspeech}
{gspeech}
Dialog pedagogiczno-wychowawczy
Skuteczną formą komunikacji wychowawczej jest podjęcie dialogu wychowawczego. Często tych określeń używa się zamiennie. A komunikacja i dialog z pozoru tylko mają to samo określenie. W istocie oznaczają dwie różne możliwości porozumienia. Dialog wychowawczy w rozumieniu autora koncepcji pedagogicznej pedagogiki dialogu ks. Janusza Tarnowskiego jak wiemy oznacza metodę, proces i postawę. Rozmowa dwóch osób w dialogu zakłada aktywne słuchanie, przysłuchiwanie się i milczenie, bez przerywania wypowiedzi osoby, szacunku z obu stron do siebie, mimo czasami odmiennego zdania. Daje to szansę do rozpoczęcia dyskusji w dialogu, mogącego prowadzić do podjęcia ewentualnej współpracy. Dialog wychowawczy otwiera i ułatwia komunikację wychowawczą opartą na zasadzie postawy otwartości, wzajemnym zrozumieniu, życzliwości i zaufaniu. Jednakże istnieją zagrożenia i trudności, które uniemożliwią podjęcie dialogu i wtedy komunikacja interpersonalna staje się użyteczną formą porozumienia.
Aby zaistniał dialog wychowawczy konieczne jest respektowanie przez obie strony ustalonych zasad porozumienia, precyzyjnego wyrażania swoich myśli, kompetencji pedagogiczno-wychowawczych, a odpowiedzi w rozmowie powinny być wolne od moralizowania, tresury czy administrowania. Wymaga to od nauczyciela czy rodzica spojrzenia na dziecko-wychowanka z miłością. Bowiem dobro i miłość jako nadrzędna wartość stanowi sens podjętego dialogu wychowawczego, który zakłada wolność wychowanka i wychowawcy. Bo wychowywać, to nie tylko przedstawiać argumenty pedagogiczne w komunikacji osobowej, ale też kochać.
{/gspeech}
